Bij tijd en wijle kan een bos gevaarlijk zijn. Als een ontketende voorjaarsstorm over het land raast bijvoorbeeld. Niet alleen dakpannen vliegen dan door de straten heen, maar ook bomen worden van hun takken geamputeerd of volledig ontworteld. Als je dán door een verzameling van bomen gaat wandelen, speel je feitelijk Russische roulette, ieder moment kan een vallend stuk hout een einde aan je leven maken. Maar ook als de weergoden geen kwade trouw in de zin hebben en er geen vleugje wind staat, kan er een netelige situatie in het bos ontstaan. Weliswaar in een sterk afgebakend tijdgewricht en bovendien niet in ieder bos.
In de maand juni wordt er namelijk huize de buizerd aan gezinsuitbreiding gedacht, waarbij deze majestueuze roofvogels hun liefdesboomstulpjes in een bos optrekken. Normaal zijn buizerds als de dood voor mensen en mijden ze ons als de pest, maar als er buizerdeieren of buizendkoters in het spel zijn, wordt alle ingebakken mensenangst met het grootste gemak van de wereld overboord gekieperd en wordt het nestterritorium met hand en tand verdedigd.
Uiteraard kent Nederland meer bossen dan broedende buizerds, maar het aantal voortplantende buizerds kent de laatste de decennia een spectaculaire groei. Dit jaar staat de teller op meer dan van tienduizend broedpaartjes. Uiteraard een geweldige ontwikkeling.
Wie lopen nou het meeste risico om geconfronteerd te worden met verdedigende buizerds? Voornamelijk nietsvermoedende joggers die het bos hebben uitgekozen om op een fraaie, zomerse dag het luie zweet eruit te lopen. Als zij toevallig een pad hebben gekozen dat te dicht in de buurt van het nest komt, stijgen de ouders resoluut op.
Om in het verkeer op te vallen, hijsen hardlopers zich wijselijk in de meest opvallend gekleurde tenues. Dit werkt echter tijdens het broedseizoen van de buizerds als een rode lap op een stier. Daarnaast lopen hardlopers hard, anders zouden het wel wandelaars zijn. En waren ze maar even wandelaars in de buurt van een buizerdnest, want dat hardlopen leest de buizerd als vluchtgedrag, hetgeen hem nog meer triggert om tot actie over te gaan!
Om het gevaar te keren, kan de buizend twee tactieken uitrollen. Als je geluk hebt, blijft het bij intimiderende duikvluchten. De roofvogel zoekt dan eerst grote hoogte op en laat zich vervolgens als een kamikaze uit de lucht vallen waarbij hij dicht in de buurt van de hardloper scheert en hem de stuipen het lijf jaagt.
Bij de andere aanpak zie je de vogel niet, maar voel je hem uiteindelijk wel. De buizend benadert de jogger dan namelijk vliegend van achteren. Plotseling knalt het beest, van duizend gram met een vleugelspanwijdte van anderhalve meter, achter op je nek. Het slachtoffer schrikt zich vervolgens het leplazerus en ziet door de dreun even sterretjes. Met een beetje pech zet de buizend ook nog even zijn klauwtekening op de onbedekte hoofd- of nekhuid van de hardloper. In de meeste gevallen is de schade echter beperkt en komt de onfortuinlijke met de schrik vrij.
Sommige boswachters plaatsen waarschuwingsborden tijdens het broedseizoen van de buizerd en adviseren om bepaalde delen van het bos een aantal weken te ontzien. Wie coûte que coûte toch door het kraamkamerbos wil rennen, kan het beste een petje opzetten of een paraplu in zijn nek leggen als remedie tegen mogelijke buizerdaanvallen.
Mocht je onverhoopt oog in oog met een buizerd komen, kun je hem het beste recht in de ogen kijken, het vogelbeest realiseert zich dan dat hij opgemerkt is en kiest vliegensvlug het hazenpad. Deze tactiek moet je overigens juist niet bij honden inzetten. Als je een dreigende hond namelijk recht in de ogen kijkt, kan dat een daadwerkelijke aanval uitlokken; een opgefokte viervoeter beschouwt oogcontact als een regelrechte provocatie.
