Wereldwijd zijn er 177 soorten uilen beschreven. Het leeuwendeel van deze soorten leeft buiten onze landsgrenzen. Nederland telt zes uilsoorten: kerkuil, ransuil, bosuil, velduil, steenuil en oehoe.
Om met de laatste te beginnen: oehoes zijn heel zeldzaam in Nederland. Slechts een handjevol oehoes broedt in ons polderlandje en dan niet in de vlakke polders, maar in steengroeven in het diepe zuiden van Limburg. De oehoe is de grootste uilensoort ter wereld en dankt zijn naam aan het geluid dat de mannetjes met name in de winter produceren: oehoe!, oehoe!!, oehoe!!!
In de jaren zeventig van de vorige eeuw leefde er ook een oehoe in De Donkere Duinen. De Donkere Duinen is een natuurgebied op de grens van Den Helder met Julianadorp aan Zee. Na een decennium lang vredig te hebben rondgevlogen in de bossen van De Donkere Duinen, werd de grote roofvogel wreed door een gewetenloze uit de lucht geschoten. Pogingen om het dier op te knappen en te redden van de dood mochten helaas niet meer baten.
Uilen zijn in veel opzichten bijzondere vogels. Het zijn beesten die hun kop 270 graden kunnen draaien. Als andere diersoorten dat proberen, breken ze hun nek. Een gebroken nek is niet verenigbaar met het leven.
Uilen kunnen blauw van andere kleuren onderscheiden, een eigenschap die andere vogels ontbeert. En er is nog iets bijzonders aan de ogen van uilen. Bij mensen is symmetrie een schoonheidsideaal. Bij de uil is echter het ene oog hoger in de schedel geplaatst dan het andere.
Het zicht in het uilenoog is briljant, maar ook het gehoorzintuig is perfect ontwikkeld bij uilen. Van alle vogels hebben uilen het beste gehoor. Bij de meeste diersoorten zien de mannetjes en vrouwtjes er verschillend uit, bij uilen gaat die vlieger niet op: de heren en dames hebben een identiek uiterlijk.
De bosuil is de meestvoorkomende uil van Nederland. Ondanks het feit dat de bosuil het woord ‘bos’ in zich draagt, laat deze roofvogel zich ook veelvuldig in duinen en andere biotopen zien! Bosuilen zijn grote, bruingrijze vogels die een vleugelspanwijdte van meer dan één meter kunnen hebben. Het leeuwendeel van het voedsel van de bosuil zijn muizen. De onverteerbare delen worden niet uitgepoept, maar uitgebraakt. Deze braakballen verraden voor de oplettende passant de aanwezigheid van de bosuil. Muizen hoeven alleen maar bij het vallen van de avond en gedurende de nachtelijke uurtjes te vrezen voor hun leven als het om de bosuil gaat. Gedurende de dag zit hij namelijk het liefst hoog in de top van een boom.
‘Tot de dood ons scheidt’, is een belofte die geliefden elkaar maken als zij het huwelijks-schuitje instappen. In de praktijk echter, gaat ongeveer veertig procent van de mensen-echtparen weer scheiden, terwijl ze allebei nog een hartslag hebben. Uilen zijn in dat opzicht een stuk consequenter. Het koppeltje blijft net zolang bij elkaar totdat één van de twee dood van een boomtak valt. Pas dan gaat de weduwe-uil of weduwnaar-uil weer op zoek naar een nieuwe levenspartner.
