Een roofdier met een gewicht van driehonderdvijftig kilogram en lengte van drieeënhalve meter! Mag ik u voorstellen aan de grootste predator van Nederland: de grijze zeehond! De grijze zeehond jaagt op kabeljauwen, zandspieringen en platvissen. Vissen die zich die in de Noordzee veilig wanen. Een misvatting. Het zeezoogdier is namelijk uitgerust met excellente jachtcapaciteiten.
Met een zwemsnelheid van vijfendertig kilometer per uur, een actieradius van meer dan honderd kilometer en een duikdiepte die de honderd meter ruimschoots overschrijdt, is er voor prooivissen geen ontsnappen meer aan. De noodzakelijke, dagelijkse vijftien kilogram visbrandstof, onttrekt de grijze zeehond dan ook met het grootste gemak aan het zeewater.
En als de Noordzee onverhoopt leeg dreigt te raken, verandert de zeehond in een flits van jachtgebied. Zeehonden zijn namelijk geenszins gebonden aan het zoute water waarmee de zee gevuld is. Ze volgen gewoon hun prooien; al moeten ze zich daarvoor door brak of zoet water ploeteren. Of het nou een haring in het Noordzeegebied of een snoek in het IJsselmeer is, het maakt de zeehond allemaal niets uit. Vis is vis.
Ook de Nederlandse rivieren schuwen ze eventueel niet, al vertonen ze zich daar maar zelden. Als ze toch een poging doen, komen ze veel hindernissen tegen. Ooit is er een zeehond in de Maas ter hoogte van Maastricht gespot. Het moet hier wel om een zeer pienter exemplaar geweest zijn, die veel problemen onderweg heeft opgelost en onder andere talloze sluizen heeft weten te omzeilen.
Mensen worden door zeehonden direct op het verkeerde been gezet. Het zijn dieren met een torenhoge aaibaarheidsfactor. Als je in de mooie, zwarte ogen van een zeehond kijkt, kun je jezelf niet voorstellen dat het hier om roofdier gaat die dood en verderf zaait onder allerlei vissensoorten.
De Nederlandse zeehonden zelf, hoeven overigens voor niets en niemand te vrezen. Liggen hun wapenbroeders elders op de wereld letterlijke onder vuur (en knuppel) van mensen, in ons land is sinds 1962 de zeehondenjacht bij wet verboden. Door het ontbreken van ijsberen, haaien en orka’s in de Noordzee, ontbreekt het ook aan natuurlijke vijanden voor de vaderlandse zeehonden.
Het enige dat nog ratelt zijn de camera’s waarmee foto’s geschoten worden van de elegante zeedieren. Er is in Nederland een hele industrie ontstaan rondom het zeehondje spotten. Zeehondenliefhebbers trekken maar al te graag hun portemonnee wagenwijd open om aan boord te stappen van een kotter, die uitvaart voor een zeehondentocht. Als het de schipper vervolgens lukt om zijn schuitje in de buurt van een met-zeehonden-bevolkte-zandbank te manoeuvreren, vliegen de aahh’s en oohh’s je om de oren!
Verdwijnen in het verre oosten (land)honden in allerlei tjaptjoi- en bamigerechten, in het hoge noorden belanden zeehonden op vlammende bqq’s. Voor de Eskimo’s maken zeehonden al duizenden jaren onderdeel uit van hun voedselpatroon. Zij gaan met de dieren op een respectvolle manier om en zullen alleen maar exemplaren oogsten als de populatie dat aan kan. Het doodknuppelen van zeehonden is uiteraard minder respectvol, maar zolang chique madammen in Moskou en Sint-Petersburg hun hoofden bedekken met van-babyzeehond-bont-vervaardige-mutsen, zullen deze afgrijselijke beelden ieder jaar weer in de media opduiken!
