Het is een bessendragende struik die een hoogte van meer dan twintig meter kan bereiken. Hoogtes waar struiken bomen worden. De volrijpe bessen zijn eetbaar, maar zetten de smaakpapillen – die verantwoordelijk zijn voor de bittersensatie – wel in vuur en vlam! Iedereen die dorst heeft zou een handjevol bessen van deze plant tot zich kunnen nemen, een betere dorstlesser bestaat namelijk niet!
Tot zover wat leuke feiten over de Amerikaanse vogelkers, de plant waar we het hier over hebben. Over de andere eigenschappen zijn de meningen sterk verdeeld.
Honderd jaar geleden werd de Amerikaanse vogelkers in Nederland geïntroduceerd. Plantologen zagen in hem de ideale humusvormer bij de aanplant van nieuwe bossen. Nou, dat hebben ze geweten. In plaats van een compostleverancier, haalde men het Paard van Troje binnen de landgrenzen. De Amerikaanse vogelkers begon namelijk als een bezetene alle andere planten verstikkend te overwoekeren en te verdringen. Het werd de plaaggeest van de Nederlandse houtteelt en kreeg al snel de bijnaam ‘bospest’.
Sindsdien heeft men de Amerikaanse vogelkers de oorlog verklaard en probeert men hem met man en macht uit te roeien. Ook in het duinlandschap. Maar dat uitroeien valt niet mee. Ondertussen zijn er tientallen methodes ingezet om de plant in Nederland naar de eeuwige jachtvelden te verdrijven.
In eerste instantie werden er bakken het gif over de plaagplant gekieperd, maar nadat bleek dat het middel erger was dan de kwaal, is men daar wijselijk mee gestopt. Daarna werd er naarstig gezocht naar milieuvriendelijkere manieren.
Als je de vijand succesvol wil verslaan, moet je je focussen op zijn zwakheden. Dat geldt natuurlijk ook voor ongewenste planten. De grote kwetsbaarheid van de Amerikaanse vogelkers zit hem in het licht. Sterker nog, in het ontbreken van licht. De plant heeft namelijk letterlijk een broertje dood aan schaduw. Helaas wringt daar de schoen, natuurbeheerders hebben de afgelopen decennia nogal voor open landschappen gepleit en dat bleek een kolfje naar de hand van de Amerikaanse vogelkers. Door veel te snoeien, om andere planten de kans te geven, geef je ook de Amerikaanse vogelkers de gelegenheid om te gaan woekeren.
Om dat woekeren tegen te gaan, kun je proberen om er zoveel mogelijk te verwijderen. Met wortel en al uit de grond trekken dus. Dit is één van jaarlijkse bezigheden van de boswachter. Vaak krijgt hij hulp van natuurliefhebbers, scholieren en padvinders. Want er zijn veel handjes bij dit klusje nodig. Naast het feit dat het tijdrovend werk is, is het ook erg nauwkeurig werk. Als er maar één worteldeeltje in de grond blijft zitten, groeien daar gewoon weer nieuwe Amerikaanse vogelkersen uit.
Het mooiste zou natuurlijk zijn om ze te laten opeten door dieren. Geiten, schapen en koeien worden op de Amerikaanse vogelkers losgelaten om ze weg te vreten.
Men heeft ook geprobeerd om de Amerikaanse vogelkers op de menukaart te zetten van priegelbeestjes. Een geslaagde missie! De appelspintkever lust er inmiddels wel pap van. Zoveel pap zelfs dat de appelspintkever de Amerikaanse vogelkers tot zijn waardplant heeft gepromoveerd en dus niets anders meer blieft. Kijk, dan maken we stappen!
